Στοχασμός ...

Νωρίς ένα πρωί, όταν η καταιγίδα σταμάτησε, ξεκινήσαμε για την ύπαιθρο – που ήταν σχεδόν επίπεδη μέχρι και τους πρόποδες του βουνού. Ο δρόμος περνούσε από πολλά χωριά και αγροκτήματα. Ήταν φθινόπωρο και κατά μήκος του δρόμου τα πεσμένα ξερά φύλλα των δέντρων έδιναν ξέχωρους χρωματισμούς.

Το αυτοκίνητο έτρεχε ομαλά. Ακουγόταν ο βόμβος του κινητήρα και το βούισμα των ελαστικών πάνω στον δρόμο, κι όμως, υπήρχε μια εξαιρετική σιωπή παντού, ανάμεσα στα δέντρα, στο ποτάμι, και πάνω από την υγρή γη.

Ο νους είναι σιωπηλός μόνο με την αφθονία της ενέργειας, όταν υπάρχει εκείνη η προσοχή στην οποία κάθε αντίφαση, κάθε τράβηγμα της επιθυμίας προς διαφορετικές κατευθύνσεις έχει πάψει. Ο αγώνας της επιθυμίας να είναι σιωπηλή, δεν φέρνει την σιωπή. Η σιωπή δεν μπορεί να εξαγοραστεί με οποιαδήποτε μορφή καταναγκασμού, δεν είναι η ανταμοιβή της καταπίεσης, ούτε και της εξύψωσης. Αλλά ο νους που δεν είναι σιωπηλός, δεν είναι ποτέ ελεύθερος – και είναι μόνον που στον σιωπηλό νου ανοίγονται οι κόσμοι.

Η ευδαιμονία που ο νους αναζητά δεν μπορεί να βρεθεί με την αναζήτηση, ούτε βρίσκεται στην πίστη. Μονάχα ο σιωπηλός νους μπορεί να δεχτεί εκείνη την ευλογία που δεν ανήκει ούτε στην εκκλησία ούτε στην πίστη. Για να είναι σιωπηλός ο νους, όλες οι αντιφατικές πλευρές του πρέπει να ενωθούν και να συγχωνευτούν στην φλόγα της κατανόησης. Ο σιωπηλός νους δεν είναι ο νους που συλλογίζεται. Για να συλλογιστεί, θα πρέπει να υπάρξει ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο, ο πειραματιζόμενος, που τον βαραίνει το παρελθόν.

Στον σιωπηλό νου δεν υπάρχει κέντρο όπου να γίνεσαι, ή να είσαι, ή να σκέφτεσαι. Κάθε επιθυμία είναι αντίφαση, γιατί κάθε κέντρο επιθυμίας αντιτίθεται σ’ ένα άλλο κέντρο. Η σιωπή του ακέραιου νου είναι στοχασμός.