Ο Διανοούμενος ...

Το γραφείο μου στο σπίτι, είναι ένα κλασικό ξυλόγλυπτο αριστούργημα καρυδιάς. Γύρω μου, οι βιβλιοθήκες έχουν καλύψει σχεδόν και τους τέσσερις τοίχους του μεγάλου δωματίου, κι αφήνουν ένα κενό – εκεί που υπάρχει το τζάκι. Γύρω από το τζάκι υπάρχει το σαλόνι μου. Τα αναμμένα κεριά δίνουν απόκοσμη έκφραση στα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου μου που η υποκρισία μου τα μαλακώνει όταν βρίσκομαι μπροστά στο ακροατήριο.

Σε αυτό κάθομαι τώρα και η σκέψη μου επιστρέφει στο παρελθόν.   

Στο σχολείο θυμάμαι, ήθελα πάντα να ξεχωρίζω και η προσοχή των συμμαθητών μου να είναι πάνω μου, γι’ αυτό δημιουργούσα συνεχώς προβλήματα. Ήμουν αλαζόνας, ήμουν εκκεντρικός, πολλές φορές ένιωθα τις μεγάλες διαφορές που είχα εγώ με όλους εκείνους τους συμμαθητές μου. Στο τέλος, κατάφερνα και γινόμουν ο αρχηγός. Μερικοί με αποκαλούσαν φαφλατά. Αυτό όμως δεν το ανεχόμουν (αν και το δεχόμουν σιωπηλά) και επειδή πάντα ήθελα να εντυπωσιάζω έβαλα σαν σκοπό να γίνω ρήτορας.

Διάβαζα επί παντός επιστητού.  Έχω διαβάσει τους περισσότερους σοφούς (αρχαίους και σύγχρονους)  που μιλάνε για ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία και για τις υπόλοιπες αρετές που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος - και επειδή δεν μπορούσα να τους κατανοήσω υποβάθμιζα τα νοήματα τους και τους ερμήνευα με βάση το συμφέρον και τις προκαταλήψεις μου.

Έτσι τα κατάφερα και έγινα  αυθεντία. Αυθεντία ονομάζω το μέτρο της άγνοιάς μου. Και άγνοια υπάρχει σε όλα τα πεδία (επιστημονικό, θεολογικό, κοινωνικό, πολιτικό), και αυτή την άγνοια συμπληρώνω με αυθαίρετα συμπεράσματα και δόγματα. Κατάφερα να γίνω ο παγκόσμιος μεταλλάκτης. Μετέτρεπα όλο τον ανθρώπινο φόβο σε ελπίδα για μια ιδανική κοινωνία (σ’ αυτόν ή τον άλλο κόσμο) χωρίς βία, ενώ εγώ εξακολουθούσα να είμαι βίαιος.  Το ακροατήριο που ήταν γεμάτο φόβο (όπως και εγώ) προσπαθούσε να  καλύψει το κενό μέσα από τις θεωρίες μου που θα έδιναν τέλος στις ανασφάλειες και στις αγωνίες τους.

Με την πάροδο του χρόνου η ματαιοδοξία μου μεγάλωνε. Απόκτησα τον σεβασμό  της κοινωνίας. Όταν βρίσκομαι ανάμεσά της, στον δρόμο, σε ένα αμφιθέατρο, σε ένα γκαλά, σε μια εκκλησία, σε μια συγκέντρωση ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων, στον οποιονδήποτε ναό της σκέψης, με κοιτάζουν με δέος, και πολλές φορές έχω ακούσει να σιγοψιθυρίζουν: «Να ο διανοούμενος». Ήθελα να είμαι παντού αναγνωρίσιμος και όλοι να με θαυμάζουν. Αυτό το κατάφερα μάλλον εύκολα διαπιστώνοντας ότι οι άνθρωποι στο πέρασμα μου χαμήλωναν το κεφάλι τους και με χαιρετούσαν με σεβασμό. Είχα γίνει το μέτρο της μειονεξίας τους.

Περιμένοντας την επόμενη διάλεξη κάνω την αυτοκριτική μου. Θα έλθει μια ομάδα ανθρώπων να πάρουν από την γνώση μου.

Το αγαπημένο μου θέμα διάλεξης είναι για τη ζωή και το νόημά της. Αγνοώντας ότι η σκέψη είναι υποσύνολο της ζωής, αγωνιζόμουν μάταια μέσω αυτής να δώσω απαντήσεις. Παρατηρώ ότι ο τρόπος που η σκέψη την ερμηνεύει λόγω του περιορισμού της είναι λάθος. Στηρίζετε σε θεολογικές, φιλοσοφικές και επιστημονικές απόψεις και δημιουργεί πλάνες. Και πάνω σ’ αυτές τις πλάνες βασίζω την αυθεντία μου, μετατρέποντας με τη ρητορική μου τέχνη τη Γνώμη μου σε γνώση σας.  Όσο μεγαλύτερη είναι η άγνοια μου όσο και η εντύπωση που θέλω να δημιουργήσω, τόσο περισσότερο χρησιμοποιώ πομπώδεις εκφράσεις, ασαφή νοήματα και αφηρημένες έννοιες, και όσο οι ακροατές δεν με καταλαβαίνουν τόσο περισσότερο με περνάνε για σοφό. Έτσι η προσπάθεια μου να συντηρήσω αυτό το είδωλο μέσα στο ακροατήριο (αλλά και έξω από αυτό) με απομονώνει. Εξωτερικά είμαι ο θεός ενώ εσωτερικά αισθάνομαι ερείπιο. Στέκομαι σαν κακομοίρης σε παλιές και αποτυχημένες αντιλήψεις  που η ρητορική μου δεινότητα εμφανίζει σαν νέες. Αρκεί αυτές να εκφράζουν το συμφέρον μου (αυτό το τονίζω σιωπηλά μέσα μου).

 Ναι, εγώ είμαι διανοούμενος. Είναι αδύνατον να συζητήσει κανείς μαζί μου γιατί θεωρώ δεδομένο ότι μόνο εγώ ξέρω και όλοι εσείς έχετε άγνοια.. Εσείς, φοβάσθε μόνοι σας να προχωρήσετε στην ζωή. Επειδή δεν μπορείτε να σταθείτε στα πόδια σας, σας προσφέρω δεκανίκια. Εγώ, είμαι εδώ, για εσάς. Σαν ενεργειακό βαμπίρ απορροφώ την ενέργεια σας μέσω του θαυμασμού που έχετε για μένα και σας προσφέρω ηρεμία μέσω της ύπνωσης των … λόγων μου.

Πραγματικά απορώ μερικές φορές, σκεφτόμενος, τι θα κάνατε χωρίς εμένα. Ποιόν θα είχατε για να σας μαθαίνει την ζωή. Την ζωή που φοβάσθε να κοιτάξετε κατάματα, να την ζήσετε όπως ακριβώς είναι (και όχι όπως το ατομικό συμφέρον απαιτεί να είναι) να γευτείτε την κάθε της στιγμή, να νιώσετε την αύρα της χαράς της. Την αληθινή Ζωή που είναι έξω από τον περιορισμό της σκέψης και της σύγκρουσης που αυτή δημιουργεί. Η δράση της καθαρής ενέργειας (που είναι υπεράνω του νόμου δράσης -αντίδρασης και δημιουργεί σύγκρουση άρα και  φθορά) είναι νοημοσύνη. Βρίσκεται  πάντα στο παρόν και βρίσκεται στην ενότητα και στην ανιδιοτέλεια και όχι στη διαίρεση και στην ιδιοτέλεια που δημιουργεί η σκέψη.. Αδρανειακές δυνάμεις (ή κατά κόσμο συνήθειες) και προκαταλήψεις που αντιτίθενται στην εξέλιξη και διασπούν το σύνολο, δεν επιτρέπουν την εφαρμογή νέων ιδεών και προωθούν την αναβλητικότητα (σήμερα είμαι προβληματικός αλλά σε ένα αβέβαιο μέλλον θα γίνω σωστός). 

Τελειώνοντας την τελευταία διάλεξη, η αδημονία και η λίμπιντο είχαν φθάσει στο αποκορύφωμά τους. Περιμένω τώρα τις εκδηλώσεις θαυμασμού και τα χειροκροτήματα του ακροατηρίου μου, που πάντα τονώνουν τη ματαιοδοξία μου. Η διάλεξη τελείωσε αλλά τα χειροκροτήματα δεν ήλθαν. Στέκονταν όλοι όρθιοι και σιωπηλοί. Εκείνη τη στιγμή διέκρινα στα παγωμένα βλέμματα όλων, ότι όλη την ενέργεια που τους είχα αφαιρέσει τόσα χρόνια, απαιτούσαν να τους την επιστρέψω.

Από θύτης είχα καταντήσει θύμα. Το είδωλο που τόσα χρόνια προσπαθούσα να συντηρήσω έσπασε. Μ΄ αυτή τη σκέψη κατέρρευσα στο έδρανο. Τότε τα χειροκροτήματα άρχισαν.

Salle d'Attente …

La matinée humide, m'a trouvé au parc de la ville. La promenade quotidienne à ceci donne des souffles de vie, les poumons se gonflent d'air frais filtré dans ce jardin bénit, et la force de croître tous les jours avec air propre de sa filtration au jardin béni, et les résistances pour la quotidienneté s'accroissent.

Cette fois en sortant du parc, j'ai fait une pause à coté d'un bâtiment que je ne l'avais pas remarqué auparavant. C'était d'une forme sphérique et faisant un calcul rapide j'ai constaté qu'il avait les mêmes dimensions que la terre mais à plus petite échelle. En étant embarrassé je me suis arrêté pendant un moment, mais finalement j'ai avancé vers lui.

En arrivant près de lui, en face de l'entrée j'ai lu : « Salle d'Attente». Rien autre. Je me suis rapproché d'avantage. L'inscription dorique m'a intriguée. Je suis monté au palier et j'ai ouvert la porte. J'ai avancé un peu hésitant, jusqu'à ce que je entendu derrière moi le bruit lourd, la porte a été fermée et…….. s'est disparue !

Pour un instant j'ai été terrifié. Cependant, j'ai pu distinguer  à la lumière faible, de nombreuses personnes assises en cercle. De tout âge, sexe et de toute race, puisque j'ai distingué, blancs et foncés, jaunes et rouges. Mon regard a voulu se poser lentement à chaque visage différent. Ils étaient cependant innombrables et me suis arrêté.

« Où suis-je, et que faites-vous ici ? » Je pose la question aux spectateurs.........

« Tu te trouves à la Salle de l'Espoir et nous nous faisons patience. Si tu arrive jusqu' ici tu es coincé et tu ne sors jamais, ou plutôt tu sors très difficilement. » Répondit un vieil homme.

Qu'est ce que l'Espoir ?

L'espoir est la distance entre le désir et son accomplissement. Il vient probablement de la pensée. Sa juridiction se trouve toujours au passé, mais son avidité veut qu'il domine aussi l'avenir. Comme on le sait, la pensée est unidimensionnelle. Et se déplace simultanément avec le temps. Sa principale caractéristique est qu'il n'est jamais compatible avec ce qu'il possède. Et parce qu'il ne peut pas y parvenir, il fantasme, anticipe, prévoit, c'est-à-dire, il espère. Et, bien sûr, le présent est toujours absent.

Par conséquent, l'espoir est la projection du passé à l'avenir.

Confiantes les gens dans la salle de l'Espoir ont commencé à exprimer leurs espérances :

« Moi je suis le deuxième homme le plus riche du monde, mais je veux être le premier ».

 « Moi je veux gagner le pouvoir, de dominer les autres et leurs fortunes ».

« Moi Je suis assis ici en espérant d'y aller au paradis lorsque je meurs. Je crains la vie ici, elle est terrifiante comme nous l'avons créée. »

« Moi je veux que mon parti politique prend le pouvoir afin d'avoir du travail. Je crains de le quitter, je serai perdu loin de lui. Car j'espère que les politiciens vont me proposer le paradis terrestre. »

« Moi je crois en ma religion et je fais patience  jusqu'à ce que la parole de mon Dieu se révèle, en faisant le contraire de ce qu'on m'a appris. Dois-je attendre longtemps? »

« Moi je fais encore patience pour que la femme dont j'ai envie me rejoigne. J'ai vieilli en attendant, elle aussi a vieilli. Ainsi j'espère à la vie prochaine où nous serons plus jeunes, les choses iront mieux. »

« Moi je ne suis pas quelqu'un d'important et je veux devenir important pour que les gens naïfs m'admirent. »

« Moi je crois en un monde juste en refusant en même temps de me séparer de l'injustice en moi. »

« Moi je suis méchant et j'espère devenir bon à l'avenir, mais ce qui m'empêche de le faire maintenant, j'en sais rien »

Les gens dans la salle ronde continuaient à exprimer leurs souhaits, leurs désirs. Ils vivaient et respiraient pour tous ceux-ci. Ils avaient complètement oublié le monde réel dans lequel vivaient; n'existait même pas pour ceux, ne s'y intéressaient pas. Toute leur énergie devait être canalisée dans l'avenir. À l'ennemi le plus sournois qui essaie de trouver le moment approprié pour saisir tout ceci loin de vous. Et toi t'es assis en face de lui impuissant et terrifié.

La pensée est notre dictateur. Il nous garde emprisonnés. Il nous empêche de se lever, à briser les chaînes sournoises. Et le réussit très bien. Lorsque tu es avide et veut dominer l'avenir, automatiquement la piège de l'Espoir se dresse. À peine tu accomplis ton désir, l'Espoir te piège en te faisant attendre la suivante, puis la suivante, et de cette façon vous êtes toujours en attente ........

Le présent est action. Il est l'énergie pure quand il ya de bonnes intentions La pensée est rusé et toujours intrigue pour servir ses intérêts. Et l'intérêt personnel fait le malheur des autres. Peut-être le mien également, mais cela n'intéresse personne.

Le vieil homme était le dernier à parler: « De nombreuses choses que je m'y attendais à être faites ne sont jamais produites. D'autres que je ne pensais pas qu'ils arrivent, sont arrivées. Le temps est une chose étrange, parfois il passe lentement d'autres fois il passe rapidement et dans tout cela il y a attente permanente »

« Toi le vieux à quoi espères-tu ? »

« Moi j'espère à une mort sans douleur. Maintenant que j'y pense,  l'Espoir est une mort lente et c'est la raison pour laquelle il meurt toujours en dernier.»

« Et pourquoi ne pas mourir en premier? »  Je lui ai demandé avec la naïveté qui me distingue ».

«Parce que si il meurt en premier, il te donnera ta liberté, et toi humain tu ne pourras pas la supporter. ».

Au bout de la salle, un enfant insouciant jouait avec ses jouets. Mettant toute son énergie au présent et en ignorant les espoirs et les angoisses des autres. La chambre était invisible à lui ?

Qu'en pensez-vous?

Les habitants du Monde

Η Nέα Συνείδηση …

Tο δειλινό με βρήκε να κάθομαι αμέριμνος στο μικρό  μπαλκόνι πάνω από τον άδειο δρόμο. Βασίλευε σιωπή, σχεδόν απόλυτη, σαν εκείνη που έρχεται για μια στιγμή μόνο ύστερα από ένα λαμπερό ηλιοβασίλεμα όταν όλη η γη βρίσκεται σε βαθιά γαλήνη.

                                                    

Άδειος ο δρόμος κάτω από τα πόδια μου, άδειος κι’ εγώ από συναισθήματα και σκέψεις. Ήταν τόση η ακινησία του νου, που είχα την αίσθηση ότι και τα ηλεκτρόνια ακόμα  είχαν σταματήσει να περιφέρονται γύρω από τους πυρήνες!. Λες και βρισκόμουν στο κβαντικό κενό.  Μέσα σ’ αυτή τη  σιγαλιά από το βάθος του δρόμου και από τις αντίθετες πλευρές εμφανίστηκαν δύο ομάδες να κραυγάζουν και να έρχονται προς το μέρος μου. Οχλαγωγία. Επανήλθα στο βασίλειο του χρόνου, εκεί που κυριαρχεί η σκέψη. Όταν ο όχλος έφτασε μπροστά μου σταμάτησε. Οι μεν φώναζαν υπέρ του Ναί και οι άλλοι υπέρ του Όχι.  Τον λόγο δεν τον έμαθα. Φώναξαν για λίγη ώρα και αποχώρησαν.

Οι έξω φωνές παρέμειναν μέσα μου και με καλούσαν να πάρω θέση.  Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση το ναι ή όχι απέκτησε ευρύτερη έννοια. Στο μορφικό γίγνεσθαι έλλειψη και επάρκεια είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (η μία μεταλλάσσεται στην άλλη συνεχώς).

Ποιο όμως είναι το πραγματικό ερώτημα; και τι με συμφέρει καλύτερα; Υπάρχει ερώτημα;

Ποιος λοιπόν μέσα μου πρέπει να αποφασίσει, ο επαρκής ή ο ελλιπής;. Όποιος και να αποφασίσει με την πάροδο του χρόνου θα οδηγηθεί στο αντίθετο του και έτσι θα αισθάνομαι μόνιμα ελλιπής. Είναι συνεπώς η συνείδηση αποτέλεσμα έλλειψης και επάρκειας. Και αυτή την έλλειψη έρχεται να την καλύψει ο Θεός. Και τι ορίζεται σαν Θεός; Μέσω της σκέψης ορίζω σαν Θεό την προβολή του μέτρου της ανεπάρκειας μου.

Τον διακρίνω σε δύο είδη:

α) Θεό των ιδεαλιστών (η έλλειψη τους θα πληρωθεί κυρίως μετά θάνατον ή για άλλους σε μια επόμενη ενσάρκωση)

β) Θεό των υλιστών (η έλλειψη τους θα πληρωθεί όταν η ανθρωπότητα φθάσει στην αταξική κοινωνία)

Κοινό σημείο και των δύο είναι η πίστη. Η επάρκεια σε μια πίστη  αμέσως επισημαίνει και την ανεπάρκεια αυτού που την επικαλείται.  Ένας ιδεαλιστής πιστός διατείνεται ότι την ανεπάρκεια του την καλύπτει με την πίστη  στο Θεό του (που αυτό είναι εφησυχασμός, άρα μορφή ύπνωσης ) και έτσι δίνει ψεύτικη πληρότητα στην ανεπάρκεια του. Διαιωνίζοντας έτσι την ανεπάρκεια του, συνυπάρχει μαζί του σαν Θεός. Αλλιώς Θεός θα υπήρχε;

Ο υλιστής πιστός είναι σε μόνιμη ανεπάρκεια.

Ένα άλλο κοινό τους σημείο είναι ότι ταυτίζονται με το αντικείμενο της προβολής τους  και έτσι αυτοπροσδιορίζονται και αυτοπεριορίζονται. Και η κάθε ταύτιση είναι πλαστή συνείδηση.  Η πρώιμη ηλικία βασίζεται στη σκέψη όπου ισχύει  ο νόμος της δράσης- αντίδρασης)

Ζούμε σε κομμάτια. Είμαστε άλλο πράγμα στην δουλειά, κάτι διαφορετικό στο σπίτι. Μιλάμε για δημοκρατία ενώ είμαστε αυταρχικοί, ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε τον πλησίον μας (το δόγμα του καλού χριστιανού) αλλά τον σκοτώνουμε με τις πράξεις μας. Έχουμε συνείδηση της πολλαπλής ύπαρξης μέσα μας; Και πως είναι δυνατό, ένα μυαλό που είναι χωρισμένο σε πολλά κομμάτια να έχει συνείδηση του συνόλου;

Αν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το «εγώ» του πολυσύνθετου εαυτού μας, ξεσκεπάζουμε μία - μία τις διαφορετικές στρώσεις του, εξετάζουμε κάθε σκέψη, κάθε κίνητρο. Και αναλύουμε. Και η ανάλυση αυτή που μπορεί να κρατήσει χρόνια ή και αιώνες, μας μπερδεύει, μας αποπροσανατολίζει, παραποιεί τον εαυτό μας που είναι μία σύνθετη οντότητα, που επηρεάζεται διαρκώς από κάθε είδους μορφή που δουλεύει ασταμάτητα πάνω του. 

Μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι ο δρόμος της ανάλυσης δεν είναι ο δρόμος ο καλός, δεν οδηγεί πουθενά. Μονάχα αν δούμε τον εαυτό μας ενιαία, και όταν το μυαλό δεν είναι διαιρεμένο, βλέπουμε την αλήθεια, μέσα από την ολότητα. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό;

Οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε, διότι δεν καταπιαστήκαμε ποτέ με το πρόβλημα σοβαρά, διότι δεν κοιτάξαμε ποτέ τον εαυτό μας αληθινά. Και ας πιστεύουμε ότι το κάναμε. Κατακρίνουμε τους άλλους, ξεφεύγουμε δικαιολογώντας τα πράγματα ή φοβόμαστε να τα κοιτάξουμε κατάματα. Όταν όμως κοιτάζουμε συνολικά, δεν υπάρχει φόβος, αντιφάσεις, και φυσικά δεν υπάρχει σύγκρουση.

Το αποτέλεσμα δράσης – αντίδρασης είναι η σύγκρουση. Και από εκεί προκύπτει η βία. Στο πεδίο της σκέψης η βία είναι αναπόφευκτη. Άρα, στο πεδίο της σκέψης δεν υπάρχει λύση. Η ειρήνη δεν υφίσταται.

Στην ώριμη ηλικία (νέα συνείδηση) υπάρχει νοημοσύνη. Το ζεύγος των αντιθέτων δεν υφίσταται πλέον. Υπάρχει καθαρή ενέργεια που την ακολουθεί η ορθή δράση. Οι καθρέφτες έσπασαν, η περσόνα διαλύθηκε και ο νάρκισσος εαυτός δεν αντικατοπτρίζεται πλέον στα υδάτινα μονοπάτια κάθε κατασκευασμένης γοητείας.

Η αληθινή συνείδηση είναι πέρα από το ναι και το όχι, πέρα από την άρνηση και την κατάφαση, πέρα από τη σύγκρουση του ζεύγους των αντιθέτων. Είναι πέρα από τα δύο γιατί τα έχω κάνει ένα. Είναι η στιγμιαία αντίληψη (έμπνευση) αυτού που πραγματικά «Είναι». Στην νοημοσύνη – που βρίσκεται έξω από τον χρόνο, υπάρχει ενότητα ενώ στην σκέψη διαίρεση. Είναι πέρα από την πορεία του γίγνεσθαι μέσα στην κοιλάδα  του θανάτου που αποτελεί την κατοικία των ζωντανών -νεκρών. Είναι πληρότητα.

Νέα συνείδηση είναι το άφημα  στα θεραπευτικά ύδατα της ζωής.

Οι κάτοικοι του Κόσμου …

Le Marchand de la peur ...

Je me souviens une fois, dans notre petite maison à la campagne, une nuit obscure, mais douce.

Seuls les étoiles révélant à nous leur passé, dehors sur la terrasse où nous étions assis avec mon fils. Mon fils lisait un livre de science-fiction comme ceux qu'ils lui plaisaient tant et moi j'avais vidé mon esprit, je ne faisais qu'un avec la nature divine. Il n'y avait ni passé ni futur. Il y avait seulement le présent, là dont la pensée s'absente.

Soudain, mon fils a sauté en criant: «Regarde les lumières du ciel qui viennent en grande vitesse vers nous. Père, ce sont des UFO. Ils viennent nous enlever». La voix de mon fils m'a repris au champ de la pensée. En effet, les lumières s'approchaient de plus en plus vite et la peur grandissait cédant sa place a la panique. Lorsqu'ils se sont approchés très près les lumières sont dispersés dans l'obscurité.

Nous y avons passé un moment en silence. Lorsque nous avons calmé, j'ai pensé que cela aurait pu être des météorites, des étoiles filantes ou des bolides. Notre professeur à l'école nous parlait de tout ceux ci mais on ne lui faisait pas attention à l'époque.

A ce moment du silence une idée folle m'est venue. J'était auparavant un commerçant qui avait une entreprise saine. La crise économique cependant, m'a laissé avec une marchandise que je n'ai pas pu vendre et j'ai été ruiné. J'ai fermé l'entreprise. J'ai pensé donc à investir dans la peur. Celui-ci est toujours frais et je n'ai jamais besoin de faire du stock. Et ne sont pas exigés des capitaux. Tant les politiciens que les ministères religieux mondiaux ont investi en celui-ci et sont devenus riches. Et bien Moi aussi je ferrai pareil, et je vais même les dépasser en richesse et gloire.

 Il est certain que plus la peur augmentera, plus mon compte bancaire grossira

J'ai décidé et suis devenu un écrivain. J'ai commencé à écrire pour des complots, et aussi longtemps que les lecteurs naïfs achetaient et lisaient, tant mon imagination était exaltée et j'écrivais des histoires perplexes et terrifiantes. Elles étaient tellement terrifiantes que j'ai commencé à les craindre moi aussi

Pour que nous mettions donc les choses en place, je vous informe que :

Les conspirateurs qui essaient de nous détruire sont de trois types : 

a) Les extraterrestres

b) Les terrestres

) Ceux qui vivent à l'intérieur de la terre et si je me rappelle bien ils sont nommés Nafthalim !

Il existe aussi un quatrième type de comploteur. Ils se nomment des Trous Noirs mais ils se trouvent si loin qui ne constituent pas une menace directe. Ils résultent de l'effondrement des étoiles et créent une distorsion de l'espace-temps et avalent tout, et même des galaxies entières.  De ceux-ci personne n'échappe, ils sont les plus terrifiants. Et si par hasard il ya un politicien qui vous dit qui peut vous sauver même de ceux-ci, vous pouvez le croire. Il sera la seule fois qui dit la vérité

Toutes ces catégories conspirateurs, sont invisibles, mais constituent la menace la plus visible. Au moins ainsi nous croyons.

Les extraterrestres

J'écrivais pour des extraterrestres de diverses couleurs et de formes, dont le seul objectif était comment détruire la vie sur la terre. On dira qu'ils n'avaient autre chose à faire de leur temps libre ! Je donnais des détails avec des témoignages, je devenais crédible et transmetteur de la terreur. S'ils existent des extraterrestres j'en connais rien, ni même quels buts ils ont. Cependant j'espère, qu'ils n'apparaissent pas jusqu' à  ma mort. Afin que je passe une vie confortable et riche au détriment de mes lecteurs. Si néanmoins, ils apparaissent pendant que je me trouve en vie, (et même si je ne le souhaite pas du tout) s'ils ont des bonnes intentions, ne détruiront ils pas mon édifice ?

Les terrestres

Ceux-ci, je ne les crains pas. Désormais, je les considère associés à la belle et rentable entreprise de la peur. Notre objectif est de contrôler vos consciences par la peur que nous vous offrons généreusement pour devenir nos suivants dociles.

En outre, comme l'histoire l'a montré, à travers les ministères politiques et religieux, la recette est une réussite absolue. Conspirateurs Anciens et Modernes nous avons vécu bien, dans la richesse et l'opulence.

Nafthalim

Eux je vous assure, ils sont les plus terrifiants. Ils vivent à un globe souterrain appelé la Terre Creuse, peut être aussi Courbé. Cela dépend de la place d'observateur. Ils complotent sans cesse. Ils peuvent surgir d'où vous y attendez le moins. Vous marchez par exemple insouciant sur la plage et tout à coup apparaissent devant vous. Si vous ne mourez pas de votre peur (ce qui est le mieux) ils vous aspireront à leur royaume et ils feront aussi de toi un conspirateur.

Si tu veut t'en sortir, il faut que tu reste calme et souriant. Ceci ils ne le supportent pas et se disparaissent.

Bientôt, je suis devenu le sujet de discussion  permanent aux petits cercles des naïfs. Je suis devenue mondialement célèbre et j'ai commencé à me vanter et à tirer profit de mon succès. (pour cette entreprise nous en parlerons prochainement)

Maintenant je prends plaisir en buvant un verre assis au bord de la piscine dans mon villa

J'écris le prochain livre qui sûrement vous fera peur davantage

Bonne nuit et que la peur soit avec vous!

Les habitants du monde  …

The Waiting Room …

The wet morning found me in the city park. My daily stroll in it gives breaths of life, the lungs are filled with the fresh air that is filtered in the blessed gardens, and my resilience for the everyday routine is reinforced.

On this particular occasion, during my exit from the park, I stood next to a building that I had not noticed before. It had an elliptical shape and after a quick calculation I came to the conclusion that it had the same dimensions with the earth but to a smaller scale. I remained, feeling awkward for a moment but I stepped towards it.

Upon reaching it, on the entrance wall I read: “Waiting Room”. Nothing else. I approached even more. The doric sign intrigued me. I went up the threshold and opened the door. I moved on a little hesitantly until I heard a thud behind me, the door closed and … it disappeared!

For a moment I was panicked. However, I could make out -in the dim light -a lot of people sitting around. Of every age and sex, of all races, as long as I could see white and coloured ones. My gaze slowly fell on everyone’s face. They were numerous, though. So I stopped.

“Where am I and what are you doing here?”, I asked the bystanders.

“You are in the Room of Hope and we are being patient. If you manage to come here you are trapped and you can never get out, or you get out with a lot of difficulty”, an old man replied.

What is Hope?

Hope is the distance between desire and its fulfilment. Obviously, it comes from thought. Its essence is always found in the past, but its greed wants to rule even the future. As it is known, thought is of one dimension. And it moves simultaneously with time. Its main characteristic is that it is never contented with what it possesses. And because it cannot achieve it, it fantasises, anticipates, expects, that is, it hopes. And, of course, the present is always absent. Consequently, Hope is the projection of the past onto the future.

The people in the Room of Hope spoke their minds:

“I am the second richest man in the world but I want to be the first.”

“I want to gain power, to rule all the others and their fortunes.”

“I am sitting here and I hope I’ll go to Paradise when I die. I’m scared of this life here, it’s scary in the way we created it.”

“I want my political party to be in office so that I can keep my job. I’m frightened of leaving it. I’ll be at a loss if I abandon its embrace. For I hope the politicians will offer me the worldly paradise.”

“I believe in my religion and wait until the word of my God is revealed, at the same time doing the contrary from what I was taught. Shall I wait long?”

“I have been waiting for the woman I ‘m craving for. I got old waiting for her and she has got old herself. I hope in the next life that we ‘ll be younger, things will go better.”

 “I am not someone important and I want to become important so that the gullible people will admire me.”

 “I believe in a world of justice but I refuse to part with the injustice I have inside me.”

“I am wicked and I hope I’ll be good hearted in the future, but what prevents me from doing so now, I don’t know.”

The people in the round room went on expressing their wishes, their desires. They lived and breathed for them. They had completely forgotten the real world they lived in; it didn’t exist for them, they weren’t interested in it. Their whole energy was to be channelled into the future. Future resembles the most cunning enemy who tries to find the suitable time to grab everything away from you. And you - terrified - are sitting helpless before it.

Thought is our dictator. It keeps us imprisoned. It prevents us from getting up, from breaking its sneaky bonds. And it manages fine. When you are greedy and you want to rule the future, the trap of Hope is set up automatically. As soon as you fulfil one of your desires, Hope traps you into waiting for the next one, and then the following, and in this way you are always waiting …

The Present is action. It’s pure energy when there are good intentions. The thought is cunning and always - through machination - serves its interests. And the personal interest is ill fate for everyone but the person.  Maybe for me too, but this will not be the topic of this discussion.

The old man was the last to speak: “A lot of things I expected to happen never happened. Others I didn’t expect to happen did happen. Time is a bizarre notion, sometimes it passes slowly, other times it passes quickly and in all this there is constant waiting.”

“What do you hope for, Sir?”

“I hope for a painless death. Now that I come to think about it, Hope is slow death and that’s why it always dies last.“

“And why shouldn’t it die first?”, I asked him with the naiveté that characterises me.

“Because if it dies first, it will give you your freedom, and you cannot stand it. ”

Inside the room, a child was playing carelessly with his toys. His whole energy was in the present and ignored the hopes and the desires of the rest. Was the room invisible for him?

What do you think?

The Residents of the World …

========================

Note: The translation of the Greek text into the English language was provided by Ky Al.  

The merchant of Fear ...

I remember a dark yet sweet night once, in our little house in the countryside. Only the stars revealed their past outside in the veranda, where my son and I were sitting. My son was reading a science fiction book-one of his favourite - and I had emptied my head, I had become one with divine Nature. There was neither past nor future then. There was only the present, where thought is absent.

All of a sudden, my son sprang up shouting: “Look at the lights coming from the sky at a great speed right upon us. They are UFOs, Father. They are coming to kidnap us.” My son’s voice brought me back to the field of thought. In fact, the lights were approaching quickly and our fear increased and turned into panic. When they came very close, the bright lights dispersed in the dark.

We remained silent for a while. After pulling myself together, I thought they could have been meteorites, shooting stars or bolides. That’s what our teacher taught   us at school but we didn’t pay much attention those days.

During the silence, a crazy idea occurred to me –earlier in my life I had been a merchant and I had a sound business. The economic crisis, however, left my merchandise unsold and I went bankrupt. I closed down my venture. So I thought of investing in fear. It is always fresh and you don’t have to stock up.  Moreover, no capitals are needed. Not only the politicians but also heads of churches all over the world have invested in it and they have grown rich. I will follow their path and I plan to exceed their riches and glory. One thing is for sure: the more the fear increases, the fatter my bank account will be.

I decided to become a writer.  I started writing about conspiracies and the more copies the readers bought and read the more thrilled I was and I wrote perplexed and horrifying stories. They were so terrifying that I started to feel frightened myself.

In order to sort things out I let you know that:

The conspirators who are trying to destroy us are of three kinds:

a.                 aliens

b.                 humans

c.                  those who live inside the earth and - if I remember well - are called Nafthalims!

There is one more type of conspirator. They are called Black Holes but they are very far away and they cannot be regarded as a threat.  They come from the collapse of stars, they create a blurring of the time space and they swallow everything, even whole galaxies. No one can escape from them; they are the most frightening. If a politician ever tells you that he can save you from them, believe him. It will be the only time he has ever told the truth.

All these categories of conspirators are invisible but they constitute the most visible threat. At least that is what we believe.

The aliens

I used to write about aliens of various colours and shapes, whose unique goal was to eliminate life on Earth, as if they didn’t have anything else to do in their free time! I would provide details about witnesses’ accounts, I was believed and was a carrier of the terror. If there are extra- terrestrials I have no knowledge of, nor am I aware of their intentions. However, I hope they won’t show up in my life. In this way I shall lead a luxurious life at the expense of my readers. Nevertheless, if - to my dismay - they do show up while I am alive and they are good-natured, won’t they demolish my whole construction?

The humans

I am not afraid of them. Moreover, I consider them to be my partners in the nice and profitable business of fear. Our goal is to control your consciences through fear, which we generously offer you, so that you will become our obedient followers. As history has shown through times with both religious and political heads, the recipe is mostly successful. We, ancient and modern conspirators, have lived affluently.

Nafthalims

They, I can assure you, are the most terrifying. They live in an underground domain, which is called Hollow Earth, or it could be Convex Earth. It depends on the viewer’s standpoint. They conspire unintermittently. They can spring up from a place you wouldn’t expect them to. You are walking, for instance, at the beach carelessly and they suddenly appear in front of you. If you don’t die out of fear-which is the best thing to do- they will swallow you in their realm and they will turn you into a conspirator, too. If you want to survive, you should stay calm and smile. This is something they cannot cope with and they vanish.

Soon I became the talk of the day in the companies of our gullible fellow people. I became famous worldwide and I started to show off (we’ll talk about this venture shortly).

Sitting next to the swimming pool in my mansion I am enjoying my drink.

I am writing my next book, which will surely frighten you more.

Have a good night and may the fear be with you.

The Residents of the World …

=========================

Note:The translation of the Greek text into the English language was provided by Ky Al. 

Αίθουσα αναμονής …

Το υγρό πρωινό, με βρήκε στο πάρκο της πόλης. Η καθημερινή βόλτα σε αυτό δίνει ανάσες ζωής, τα πνευμόνια φουσκώνουν με καθαρό αέρα από το φιλτράρισμα του στον ευλογημένο κήπο, και οι αντοχές για την καθημερινότητα αυξάνονται.

Τούτη την φορά, κατά την έξοδο μου από το πάρκο, κοντοστάθηκα σε ένα κτίριο που δεν είχα προσέξει άλλες φορές. Είχε σχήμα σφαιρικό και με έναν πρόχειρο υπολογισμό διαπίστωσα ότι είχε τις ίδιες διαστάσεις με την γη αλλά σε μικρότερη αναλογία. Στάθηκα, αμήχανος για μια στιγμή αλλά προχώρησα προς το μέρος του.

Φτάνοντας κοντά του, στην μετώπη της εισόδου διάβασα: «Αίθουσα Αναμονής». Τίποτα άλλο. Πλησίασα κι άλλο. Με κέντρισε η δωρική επιγραφή. Ανέβηκα το πλατύσκαλο κι άνοιξα την πόρτα. Προχώρησα λίγο δισταχτικά, μέχρι που άκουσα πίσω μου τον βαρύ γδούπο, η πόρτα έκλεισε και …….. εξαφανίστηκε!

Για μια στιγμή τρομοκρατήθηκα. Όμως, διέκρινα στο χαμηλό φώς, να κάθονται πολλοί άνθρωποι κυκλικά. Κάθε ηλικίας και φύλου, και κάθε φυλής, εφόσον διέκρινα, λευκούς και μελαψούς, κίτρινους και κόκκινους. Το βλέμμα μου άρχισε να περιστρέφεται αργά στα πρόσωπα όλων. Ήσαν όμως αμέτρητα και σταμάτησα.

«Που βρίσκομαι, κι εσείς τι κάνετε εδώ;» Ρωτάω τους παρευρισκομένους.

«Βρίσκεσαι στην Αίθουσα της Ελπίδας κι εμείς κάνουμε υπομονή. Αν φτάσεις έως εδώ εγκλωβίζεσαι και δεν βγαίνεις ποτέ, ή μάλλον βγαίνεις πολύ δύσκολα». Απάντησε ένας γέροντας.

Τι είναι η Ελπίδα;

Η Ελπίδα είναι η απόσταση μεταξύ της επιθυμίας και της εκπλήρωσής της. Προέρχεται προφανώς από την σκέψη. Η δικαιοδοσία της βρίσκεται πάντα στο παρελθόν, αλλά η απληστία της θέλει να εξουσιάσει και το μέλλον. Όπως είναι γνωστό, η σκέψη είναι μονοδιάστατη. Και κινείται ταυτόχρονα με τον χρόνο. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι ποτέ δεν συμβιβάζεται με αυτό που έχει. Και επειδή δεν μπορεί να το επιτύχει, φαντασιώνεται, προσδοκά, αναμένει, δηλαδή ελπίζει  Και το παρόν φυσικά απουσιάζει πάντα.

Συνεπώς, η Ελπίδα είναι η προβολή του παρελθόντος στο μέλλον.

Ξανοίχτηκαν οι άνθρωποι μέσα στην Αίθουσα της Ελπίδας και άρχισαν να λένε:

«Εγώ είμαι δεύτερος σε πλούτο στον κόσμο αλλά θέλω να γίνω πρώτος»  

«Εγώ θέλω να αποκτήσω εξουσία, να διαφεντεύω τους άλλους και τις τύχες τους.

«Εγώ κάθομαι εδώ και ελπίζω να πάω στον παράδεισο όταν πεθάνω. Την φοβάμαι την ζωή εδώ, είναι τρομακτική όπως την δημιουργήσαμε.

 «Εγώ θέλω να κυβερνά το κόμμα μου για να έχω δουλειά. Φοβάμαι να φύγω από αυτό, θα χαθώ αν ξεκόψω από την αγκαλιά του» Διότι ελπίζω οι πολιτικοί να μου προσφέρουν τον επίγειο παράδεισο»

«Εγώ πιστεύω στην θρησκεία μου, και κάνω υπομονή μέχρι να φανερωθούν τα λόγια του Θεού μου, κάνοντας τα αντίθετα απ’ ότι μου διδάσκει. Θα περιμένω πολύ;

«Εγώ κάνω υπομονή να έλθει κοντά μου η γυναίκα που λαχταρώ. Γέρασα να περιμένω, γέρασε κι αυτή. Έτσι ελπίζω στην επόμενη ζωή που θα είμαστε νέοι, να πάνε καλύτερα τα πράγματα»

«Εγώ είμαι ασήμαντος και θέλω να γίνω σημαντικός για να με θαυμάζουν οι αφελείς»

«Εγώ ελπίζω σε ένα κόσμο δικαιοσύνης αρνούμενος να αποχωριστώ την αδικία που έχω μέσα μου.

«Εγώ είμαι κακός και ελπίζω να γίνω καλός στο μέλλον, αλλά τι με εμποδίζει να το κάνω τώρα, δεν ξέρω»

Συνέχιζαν οι άνθρωποι στην κυκλική αίθουσα να λένε τις επιθυμίες τους, τα θέλω τους. Ζούσαν κι ανέπνεαν γι’ όλα αυτά. Είχαν ξεχάσει εντελώς την πραγματικότητα που ζούσαν, δεν υπήρχε καν γι’ αυτούς, δεν τους ενδιέφερε. Όλη τους η ενέργεια ήταν στραμμένη στο μέλλον. Στον πιο ύπουλο εχθρό που καραδοκεί ανά πάσα στιγμή να σου τα αρπάξει όλα. Και εσύ, φοβισμένος κάθεσαι ανήμπορος μπροστά του.

Η σκέψη είναι ο δυνάστης μας. Μας κρατά φυλακισμένους. Μας εμποδίζει να σηκωθούμε, να σπάσουμε τα ύπουλα δεσμά της. Και τα καταφέρνει καλά.  Όταν είσαι άπληστος και θέλεις να εξουσιάσεις το μέλλον, αυτόματα στήνεται η παγίδα της Ελπίδας. Μόλις εκπληρώνεις μία σου επιθυμία, η Ελπίδα σε παγιδεύει στην αναμονή της επόμενης, και της επόμενης, κι έτσι πάντα περιμένεις ………..

Το παρόν είναι δράση. Είναι καθαρή ενέργεια όταν υπάρχει ανιδιοτέλεια. Η σκέψη είναι πανούργα και πάντα μηχανορραφεί για να εκπληρώσει τα συμφέροντά της. Και το προσωπικό συμφέρον είναι συμφορά για τους υπόλοιπους. Ίσως και για μένα, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει.

Τελευταίος μίλησε ο γέροντας: «Πολλά πράγματα που περίμενα να γίνουν δεν έγιναν. Άλλα που δεν περίμενα έγιναν. Ο χρόνος είναι περίεργο πράγμα, άλλοτε περνά αργά και άλλοτε γρήγορα και μέσα σε όλο αυτό υπάρχει διαρκής αναμονή»

«Εσύ γέροντα σε τι ελπίζεις;»

«Εγώ ελπίζω σε έναν ανώδυνο θάνατο. Τώρα όμως που το σκέφτομαι, η Ελπίδα είναι αργός θάνατος και γι’ αυτό πεθαίνει πάντα τελευταία.

«Και γιατί να μην πεθάνει πρώτη;» τον ρώτησα με την αφέλεια που με διακρίνει».

Γιατί αν πεθάνει πρώτη, θα σου δώσει την ελευθερία σου άνθρωπε, κι εσύ δεν την αντέχεις.

Στην άκρη της αίθουσας, ένα παιδί έπαιζε ανέμελα με τα παιχνίδια του. Όλη του η ενέργεια βρισκόταν στο παρόν και αγνοούσε τις ελπίδες και τις αγωνίες των υπολοίπων. Η αίθουσα ήταν αόρατη γι’ αυτό;

Εσείς τι λέτε;  

Ο έμπορος του Φόβου ...

Θυμάμαι κάποτε, στο μικρό μας σπίτι στην εξοχή, μια νύχτα σκοτεινή μα γλυκιά. Μονάχα τα αστέρια μας φανέρωναν το παρελθόν τους, έξω στην βεράντα που ήμασταν καθισμένοι με τον γιό μου. Ο γιός μου διάβαζε ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας από αυτά που του άρεσαν, κι εγώ είχα αδειάσει το μυαλό μου, ήμουν ένα με την θεία Φύση. Δεν υπήρχε ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Υπήρχε μόνο το παρόν, εκεί που η σκέψη απουσιάζει.

Ξαφνικά ο γιος μου πετάχτηκε από την καρέκλα φωνάζοντας «Κοίταξε τα φώτα από τον ουρανό που έρχονται με μεγάλη ταχύτητα κατά πάνω μας, Ούφο είναι πατέρα. Έρχονται να μας απαγάγουν». Η φωνή του γιού μου με επανάφερε στο πεδίο της σκέψης. Πράγματι, τα φώτα πλησίαζαν γρήγορα, και ο φόβος μεγάλωνε και εξελίχθηκε σε πανικό. Όταν πλησίασαν πολύ κοντά τα έντονα φώτα διαλύθηκαν στο σκοτάδι. 

Μείναμε για λίγο σιωπηλοί. Όταν ηρεμήσαμε, σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν μετεωρίτες, διάττοντες ή βολίδες. Αυτά μας τα έλεγε ο καθηγητής μας στο σχολείο αλλά δεν του δίναμε σημασία τότε.

Την ώρα εκείνη της σιωπής, μια τρελή ιδέα μου ήλθε - παλαιότερα ήμουν έμπορος κι είχα μια υγιή επιχείρηση. Η οικονομική κρίση όμως, μου άφησε απούλητο το εμπόρευμα και καταστράφηκα οικονομικά. Έκλεισα την επιχείρηση . Σκέφτηκα λοιπόν να επενδύσω στον φόβο. Αυτός είναι πάντα φρέσκος και δεν στοκάρεις ποτέ. Και δεν απαιτούνται κεφάλαια. Τόσο οι πολιτικοί όσο και τα παγκόσμια ιερατεία επένδυσαν σε αυτόν και πλούτισαν. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ, και μάλιστα θα τους ξεπεράσω σε πλούτο και δόξα. Είναι βέβαιο ότι όσο θα αυξάνεται ο φόβος τόσο θα φουσκώνει και ο τραπεζικός μου λογαριασμός. 

Αποφάσισα κι έγινα συγγραφέας. Άρχισα να γράφω για συνωμοσίες, και όσο οι αφελείς αναγνώστες αγόραζαν και διάβαζαν, τόσο εξήπταν την φαντασία μου  κι έγραφα πολύπλοκες και τρομακτικές ιστορίες. Ήταν τόσο τρομακτικές που άρχισα να φοβάμαι κι εγώ.

Για να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα σε τάξη σας πληροφορώ ότι:

Οι συνωμότες που προσπαθούν να μας καταστρέψουν: είναι τριών ειδών: 

α) Οι εξωγήινοι

β) οι γήινοι

γ) Αυτοί που ζουν μέσα στην γη και αν θυμάμαι καλά ονομάζονται Ναφθαλίμ!

Υπάρχει κι ένας τέταρτος τύπος συνωμότη. Ονομάζονται Μαύρες Τρύπες αλλά είναι μακριά και δεν αποτελούν άμεση απειλή. Προέρχονται από κατάρρευση αστέρων και δημιουργούν στρέβλωση του χωροχρόνου και καταπίνουν τα πάντα, ακόμα και ολόκληρους γαλαξίες.  Από αυτές δεν γλυτώνει κανείς, είναι οι πιο τρομακτικές. Αν σας πει κάποιος πολιτικός ότι μπορεί να σας σώσει και από αυτές να τον πιστέψετε. Θα είναι η μόνη φορά που λέει την αλήθεια.

Όλες αυτές οι κατηγορίες συνωμοτών, είναι αόρατες αλλά αποτελούν την πιο ορατή απειλή. Τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε. 

Οι εξωγήινοι

Έγραφα για εξωγήινους διαφόρων χρωμάτων και σχημάτων, που ο μοναδικός στόχος ήταν πώς να καταστρέψουν την ζωή στην γη, λες και δεν είχαν άλλα ενδιαφέροντα στον ελεύθερο χρόνο τους! Έδινα λεπτομέρειες με μαρτυρίες θεάσεων, γινόμουν πιστευτός και μετέφερα τον τρόμο. Αν υπάρχουν εξωγήινοι δεν το γνωρίζω, ούτε και τι σκοπούς έχουν. Όμως ελπίζω, μέχρι να πεθάνω να μην εμφανιστούν. Έτσι ώστε να περάσω μια άνετη και πλούσια ζωή εις βάρος των αναγνωστών μου. Αν παρ΄ όλα αυτά εμφανιστούν όσο θα βρίσκομαι στην ζωή, και αν και το απεύχομαι - αν είναι καλοί στις προθέσεις τους, δεν θα μου καταστρέψουν το όλο οικοδόμημα;

Οι γήινοι

Αυτούς δεν τους φοβάμαι. Πλέον, τους θεωρώ συνεταίρους στην ωραία και κερδοφόρα επιχείρηση του φόβου. Ο στόχος μας είναι να ελέγξουμε τις συνειδήσεις σας δια μέσω του φόβου που σας προσφέρουμε απλόχερα ώστε να γίνετε πειθήνια όργανά μας. Όπως άλλωστε έχει δείξει η ιστορία δια μέσω των ιερατείων πολιτικών και θρησκευτικών, η συνταγή έχει απόλυτη επιτυχία. Αρχαίοι και σύγχρονοι συνωμότες έχουμε ζήσει καλά, μέσα στα πλούτη και στην χλιδή.

Ναφθαλίμ

Αυτοί σας βεβαιώνω, είναι οι πιο τρομακτικοί. Ζουν σε μια υπόγεια σφαίρα που ονομάζεται Κοίλη Γη, μπορεί να είναι και Κυρτή. Εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή. Συνωμοτούν χωρίς διαλείμματα Μπορεί να ξεφυτρώσουν από εκεί που δεν το περιμένεις. Περπατάς π.χ. αμέριμνος στην παραλία και ξαφνικά εμφανίζονται μπροστά σου. Αν δεν πεθάνεις από το φόβο σου (που είναι το καλύτερο) θα σε ρουφήξουν στο βασίλειό τους και θα σε κάνουν και σένα συνωμότη. Αν θες να τη γλιτώσεις πρέπει να μείνεις ήρεμος και να χαμογελάς.  Αυτό δεν το αντέχουν και εξαφανίζονται. 

Γρήγορα έγινα το μόνιμο θέμα στα τραπεζάκια των αφελών. Έγινα παγκόσμια γνωστός και άρχισα να πουλάω μούρη. (γι’ αυτή την επιχείρηση θα τα πούμε προσεχώς)

Καθισμένος τώρα στην έπαυλη μου δίπλα στην πισίνα απολαμβάνω το ποτό μου.

Γράφω το επόμενο βιβλίο που σίγουρα θα  σας τρομάξει περισσότερο.

Καλή σας νύχτα και ο φόβος να είναι μαζί σας.