Το υγρό πρωινό, με βρήκε στο
πάρκο της πόλης. Η καθημερινή βόλτα σε αυτό δίνει ανάσες ζωής, τα πνευμόνια
φουσκώνουν με καθαρό αέρα από το φιλτράρισμα του στον ευλογημένο κήπο, και οι
αντοχές για την καθημερινότητα αυξάνονται.
Τούτη την φορά, κατά την έξοδο
μου από το πάρκο, κοντοστάθηκα σε ένα κτίριο που δεν είχα προσέξει άλλες φορές.
Είχε σχήμα σφαιρικό και με έναν πρόχειρο υπολογισμό διαπίστωσα ότι είχε τις
ίδιες διαστάσεις με την γη αλλά σε μικρότερη αναλογία. Στάθηκα, αμήχανος για
μια στιγμή αλλά προχώρησα προς το μέρος του.
Φτάνοντας κοντά του, στην
μετώπη της εισόδου διάβασα: «Αίθουσα Αναμονής». Τίποτα άλλο. Πλησίασα κι άλλο.
Με κέντρισε η δωρική επιγραφή. Ανέβηκα το πλατύσκαλο κι άνοιξα την πόρτα.
Προχώρησα λίγο δισταχτικά, μέχρι που άκουσα πίσω μου τον βαρύ γδούπο, η πόρτα
έκλεισε και …….. εξαφανίστηκε!
Για μια στιγμή
τρομοκρατήθηκα. Όμως, διέκρινα στο χαμηλό φώς, να κάθονται πολλοί άνθρωποι
κυκλικά. Κάθε ηλικίας και φύλου, και κάθε φυλής, εφόσον διέκρινα, λευκούς και
μελαψούς, κίτρινους και κόκκινους. Το βλέμμα μου άρχισε να περιστρέφεται αργά
στα πρόσωπα όλων. Ήσαν όμως αμέτρητα και σταμάτησα.
«Που βρίσκομαι, κι εσείς τι
κάνετε εδώ;» Ρωτάω τους παρευρισκομένους.
«Βρίσκεσαι στην Αίθουσα της
Ελπίδας κι εμείς κάνουμε υπομονή. Αν φτάσεις έως εδώ εγκλωβίζεσαι και δεν
βγαίνεις ποτέ, ή μάλλον βγαίνεις πολύ δύσκολα». Απάντησε ένας γέροντας.
Τι είναι η Ελπίδα;
Η Ελπίδα είναι η απόσταση
μεταξύ της επιθυμίας και της εκπλήρωσής της. Προέρχεται προφανώς από την σκέψη.
Η δικαιοδοσία της βρίσκεται πάντα στο παρελθόν, αλλά η απληστία της θέλει να
εξουσιάσει και το μέλλον. Όπως είναι γνωστό, η σκέψη είναι μονοδιάστατη. Και
κινείται ταυτόχρονα με τον χρόνο. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι ποτέ
δεν συμβιβάζεται με αυτό που έχει. Και επειδή δεν μπορεί να το επιτύχει,
φαντασιώνεται, προσδοκά, αναμένει, δηλαδή ελπίζει Και το παρόν φυσικά απουσιάζει πάντα.
Συνεπώς, η Ελπίδα είναι η
προβολή του παρελθόντος στο μέλλον.
Ξανοίχτηκαν οι άνθρωποι μέσα
στην Αίθουσα της Ελπίδας και άρχισαν να λένε:
«Εγώ είμαι δεύτερος σε
πλούτο στον κόσμο αλλά θέλω να γίνω πρώτος»
«Εγώ θέλω να αποκτήσω
εξουσία, να διαφεντεύω τους άλλους και τις τύχες τους.
«Εγώ κάθομαι εδώ και ελπίζω
να πάω στον παράδεισο όταν πεθάνω. Την φοβάμαι την ζωή εδώ, είναι τρομακτική
όπως την δημιουργήσαμε.
«Εγώ θέλω να κυβερνά το κόμμα μου για να έχω
δουλειά. Φοβάμαι να φύγω από αυτό, θα χαθώ αν ξεκόψω από την αγκαλιά του» Διότι
ελπίζω οι πολιτικοί να μου προσφέρουν τον επίγειο παράδεισο»
«Εγώ πιστεύω στην θρησκεία
μου, και κάνω υπομονή μέχρι να φανερωθούν τα λόγια του Θεού μου, κάνοντας τα
αντίθετα απ’ ότι μου διδάσκει. Θα περιμένω πολύ;
«Εγώ κάνω υπομονή να έλθει
κοντά μου η γυναίκα που λαχταρώ. Γέρασα να περιμένω, γέρασε κι αυτή. Έτσι
ελπίζω στην επόμενη ζωή που θα είμαστε νέοι, να πάνε καλύτερα τα πράγματα»
«Εγώ είμαι ασήμαντος και
θέλω να γίνω σημαντικός για να με θαυμάζουν οι αφελείς»
«Εγώ ελπίζω σε ένα κόσμο
δικαιοσύνης αρνούμενος να αποχωριστώ την αδικία που έχω μέσα μου.
«Εγώ είμαι κακός και ελπίζω
να γίνω καλός στο μέλλον, αλλά τι με εμποδίζει να το κάνω τώρα, δεν ξέρω»
Συνέχιζαν οι άνθρωποι στην
κυκλική αίθουσα να λένε τις επιθυμίες τους, τα θέλω τους. Ζούσαν κι ανέπνεαν
γι’ όλα αυτά. Είχαν ξεχάσει εντελώς την πραγματικότητα που ζούσαν, δεν υπήρχε
καν γι’ αυτούς, δεν τους ενδιέφερε. Όλη τους η ενέργεια ήταν στραμμένη στο
μέλλον. Στον πιο ύπουλο εχθρό που καραδοκεί ανά πάσα στιγμή να σου τα αρπάξει
όλα. Και εσύ, φοβισμένος κάθεσαι ανήμπορος μπροστά του.
Η σκέψη είναι ο δυνάστης
μας. Μας κρατά φυλακισμένους. Μας εμποδίζει να σηκωθούμε, να σπάσουμε τα ύπουλα
δεσμά της. Και τα καταφέρνει καλά. Όταν
είσαι άπληστος και θέλεις να εξουσιάσεις το μέλλον, αυτόματα στήνεται η παγίδα
της Ελπίδας. Μόλις εκπληρώνεις μία σου επιθυμία, η Ελπίδα σε παγιδεύει στην
αναμονή της επόμενης, και της επόμενης, κι έτσι πάντα περιμένεις ………..
Το παρόν είναι δράση. Είναι
καθαρή ενέργεια όταν υπάρχει ανιδιοτέλεια. Η σκέψη είναι πανούργα και πάντα
μηχανορραφεί για να εκπληρώσει τα συμφέροντά της. Και το προσωπικό συμφέρον
είναι συμφορά για τους υπόλοιπους. Ίσως και για μένα, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει.
Τελευταίος μίλησε ο
γέροντας: «Πολλά πράγματα που περίμενα να γίνουν δεν έγιναν. Άλλα που δεν
περίμενα έγιναν. Ο χρόνος είναι περίεργο πράγμα, άλλοτε περνά αργά και άλλοτε
γρήγορα και μέσα σε όλο αυτό υπάρχει διαρκής αναμονή»
«Εσύ γέροντα σε τι ελπίζεις;»
«Εγώ ελπίζω σε έναν ανώδυνο
θάνατο. Τώρα όμως που το σκέφτομαι, η Ελπίδα είναι αργός θάνατος και γι’ αυτό
πεθαίνει πάντα τελευταία.
«Και γιατί να μην πεθάνει
πρώτη;» τον ρώτησα με την αφέλεια που με διακρίνει».
Γιατί αν πεθάνει πρώτη, θα
σου δώσει την ελευθερία σου άνθρωπε, κι εσύ δεν την αντέχεις.
Στην άκρη της αίθουσας, ένα
παιδί έπαιζε ανέμελα με τα παιχνίδια του. Όλη του η ενέργεια βρισκόταν στο
παρόν και αγνοούσε τις ελπίδες και τις αγωνίες των υπολοίπων. Η αίθουσα ήταν
αόρατη γι’ αυτό;
Εσείς τι λέτε;
